Vrijdag dag van eerste symptomen

Vrijdag ochtend, had Marijn de nacht weer geslapen, de kuur had geholpen voor een deel, ze hoeste veel minder. Na haar eerste tablet van de kuur s'ochtends, merkte ze dat ze een doof gevoel in haar vingers en voten had gekregen, waren haar rug en buik heel gevoelig. Ik belde de dokter om te vragen of dat misschien door de peniciline kwam, de assistent dacht dat het misschien een reactie van haar lichaam op de kuur was, dus we moesten terugbellen nadat ze overlegd had met de dokter. Toen ik terugbelde voor advies, vertelde ze mij dat de dokter een nieuwe kuur wilde sturen, een andere.
Maar ondertussten kon Marijn niet normaal meer lopen.. ze liep als iemand die veel te veel had gedronken. Kiepte de hele tijd om etc. Knieën werkten niet mee etc. Ik besloot om niet maar te wachten op een vage arts die allerlei middeltjes wil geven zonder haar te zien te hebben, en zijn door een vriendin van marijn opgehaald en naar de docter gebracht.
Aangekomen daar, om half 4 in de middag, had de dokter (na wat onderzoekjes) geen idee wat er met Marijn aan de hand kon zijn. We kregen een brief mee voor naar het ziekenhuis te gaan in Delft, voor verder onderzoek. Ik hoorde hem in de telefoon praten over mogelijke Sepsis. Das bloedvergiftiging vertelde Google me.
In het ziekenhuis op de spoedeisende hulp moesten we bijna 2 uur wachten voordat er iemand kwam om Marijn te onderzoeken. Marijn was moe, sliep veel op men schoot en kon nogsteeds niet recht lopen.
Eindelijk kwam iemand ons halen, een arts die uiteindelijk allerlei evenwicht en reflex tests deed. Ze had geen flauw idee. Dus we moesten wachten op resultaten van een Bloedonderzoek en er zou een hartfilmpje gemaakt worden. Uiteindelijk na 6 specialisten verder, kwam een Neuroloog die bij Marijn wat hersenvocht wilde onderzoeken via een spuit in haar onderrug.Watn ze had een idee over wat er kon zijn met Marijn. Dit was de eerste keer dat ze sprak over de aandoening GBS.Marijn heeft met mij flink wat House gekeken, een medische serie, dus ze wist dat de prik niet erg prettig zou zijn. Bovendien houd ze ABSOLUUT niet van Naalden..Maar Marijn is moediger dan veel mensen die ik ken.
Vanaf toen ging het allemaal iets te snel. Specialisten kwamen gingen, en de neuroloog kwam terug om ons te vertellen dat Marijn in het ziekenhuis moest blijven, op de Neurologische afdeling. Om uiteindelijk te kunnen onderzoeken of ze inderdaad GBS zou hebben.
Gek genoeg was ze niet heel bang. Dat liet ze in ieder geval niet erg merken.