The good news keeps on coming :-)

Vandaag is het 2 weken geleden dat ik werd opgenomen. sjonge wat is het allemaal snel gegaan. Zondag dachten de dokters dat ik het misschien niet meer zou halen en vandaag zit ik elke puf die ik over heb op de crosstrainer. Mijn ups en downs wel gehad maar altijd redelijk positief geweest en eergisteren dacht ik stiekem nog wel dat ik over een week naar huis zou mogen. Gisteren werd die droom even lekgeprikt door een gesprek met een arts waardoor ik toch weer wat rampscenario's begon te zien. pijnlijke onderzoeken? Misschien een andere ziekte? Maar gelukkig heb ik altijd mijn lieve Maurice die me geruststelde en zegt dat het allemaal heus wel meevalt en dat ik nou eerst maar moet afwachten. Mijn Mauricje,Die heeft wat meegemaakt... Eerst ben ik ziek en zit hij in het verre Limburg op een afstand toe te kijken hoe ik toch wel elke dag zieker en zieker wordt. misschien toch meer dan verkouden? wat ben ik blij dat hij toen koppig niet luisterde en toch naar rijswijk is gekomen en me heeft meegenomen naar de dokter. Vanaf dat moment gaat het allemaal heel snel, het ene slechte nieuws na het ander, een fijne punctie naald in mijn rug en van de ene dag nog kunnen lopen naar de dag erna alleen nog de tenen kunnen bewegen. Dan is het de beruchte zondag, Ik ga voor zijn neus bijna dood, ziet dokters heen en weer rennen en bloederige gaten overal zien worden geplaatst. Daarna ziet hij mijn hele hoofd en bovenlichaam helemaal ogezwollen worden als een aziaat van 400 kilo met zuurstof onder mijn huid in plaats van in mijn longen en hersennen. (Dit laatste moet ik nog bepalen of dit nu ernstig bladiebla was of dat het gewoon heel erg grappig was, misschien een combi?)Dan lig ik 3 dagen te slapen en is het met spanning afwachten tot ik wakker wordt en dan pas kunnen ze zien of ik hersenbeschadiging heb gekregen of niet.(is dus niet zo voor de grapperikken onder jullie) ohja en dan heeft hij ook nog een schoonmoeder die mijn ogen met haar vingers probeert open te houden in de hoop dat ik wakker wordt. Hij heeft bij het leegpompen van mijn maag de inhoud in een bakje in zijn handen gehad en ik kan de keren niet meer op mijn handen tellen dat ik weer aan het overgeven was en dat hij weer stond te priegelen met het bakje onder mijn mond te krijgen om dat irritante slangetje in mijn neus heen. Of toen ik niet meer kon slikken en dat hij mijn speeksel in doekjes opving. Of de keren dat ik het niet meer zag zitten, dat ik tegen m zei dat ik doodging of dat zei dat ik niet meer kon, dat ik helemaal emotioneel en gefrustreerd over alles was en dat hij altijd met een glimlach en begrip naast me heeft gezeten. Dat ik m soms heb weggestuurd omdat ik te uitgeput was om mijn ogen zelfs maar open te houden en hij eigenlijk liefst 24/7 naast me bleef zitten maar toch zonder gemaar wegging. Dat zijn maar een paar hoogtepunten maar die heeft wat meegemaakt,en hetzelfde geldt natuurlijk ook voor mijn ouders die ook nooit een dag hebben overgeslagen en dit bovenstaande allemaal ook hebben meegemaakt. Het maakte niet uit of ik sliep, of ik niet kon praten of zelfs een sacherijnige dag had, ze waren er altijd..

Nu heb ik dus net het goede nieuws gekregen dat ik morgenochtend om 10 uur naar huis mag met weekendverlof. zondag avond moet ik hier wel slapen, maar, als alles goed is gegaan, wordt ik definitief ontslagen uit het ziekenhuis....(Hier ga ik natuurlijk vanuit)

wat.....
een....
nieuws......

Een ziekte die normaal zeker maanden duurt heb ik gehad na een kleine 2 weken(plus ook nog de complicaties)
Nu is het natuurlijk de vraag hoe lang het duurt totdat ik niet meer loop als een pinguin van 200 kilo, mijn keel dichtgegroeid is en tot ik overal weer 100% voel..maar toch.... bij mij is het allemaal wel heel erg super duper snel gegaan.

Hoe het komt? Imuglobinedinges?andere goede medicijnen? veel geslapen?positief zijn? de ontelbare kaarten die ik heb gekregen?of gewoon alle positieve liefde en aandacht die ik heb gekregen van mijn lieve familie en vrienden en zelfs van mensen die ik niet ken en uit hoeken waar ik het niet zou verwachten.

Ik kan maar een ding zeggen, ik ben iedereen ontzettend dankbaar. Ik zou bijna als ik het over zou mogen doen er weer voor kiezen de ziekte te krijgen omdat ik nu pas besef hoe gezegend ik ben met zo'n lieve familie en vrienden en niet te vergeten alle lieve br en zr.]

En zo'n op alle manieren geweldige vriend, waar ik de rest van mijn leven nog mee mag delen...

Dankjewel dat je deze blogjes met zoveel interesse hebt gelezen, ik hoop niet dat ik je vaak heb laten schrikken of je slapeloze nachten heb gegeven. Hopelijk heb ik soms toch nog een glimlach voorbij kunnen toveren of een leuk verhaaltje tussendoor heb kunnen vertellen(vanavond helaas geen gekke mannen verhalen gehad, alleen een snurkende buurvrouw)

Dankjulliewel dat jullie me nu zoveel kapsones en een grote ego hebben gegeven...

Maar zonder gein, echt Dankjulliewel.


Alle liefs,

Marijn ( En ik weet dat ik ook vanuit Maurice spreek )